Echter, in de wet kan niemand zowel getuige als rechter zijn. Dit principe is bedoeld om bedriegers te weren. Dat de god van de Koran zegt dat de islam de ware religie is, is dus niet genoeg om het te geloven. In feite is het hele islamitische geloof gebaseerd op het vertrouwen dat niet aan God, maar aan Mohammed gegeven wordt. Mohammed zegt dat Allah hem de Koran dicteerde en de Koran zegt dat Allah de Koran aan Mohammed dicteerde. Het verhaal is autoreferentieel, verwijst naar zichzelf. Het is de slang die in zijn eigen staart bijt.
Het islamitische dogma bestaat in het herhalen dat God bestaat en dat hij één is. Nu, als God bestaat, en Hij één is, dan is hij alleen in het zijn ... Hij monopoliseert het hele zijn. Dit is de reden waarom in de islam het anders-zijn ondenkbaar is en dus moet verdwijnen: het anders-zijn van het schepsel dat zich vernietigen moet voor de majesteit van Allah, dat van de vrouw ten opzichte van de man, dat van de niet-moslim jegens de moslim. Het is niet zonder reden dat de wetenschap zich nooit in het land van de islam heeft kunnen ontwikkelen: omdat Allah ondenkbaar is, is de wereld ondenkbaar. Er is geen ruimte voor beschouwing mogelijk om de al dan niet waarheid van de islam te beoordelen, die stelt zich op te dringen met dezelfde evidentie als die van God.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten